[سعاد ابراهيم]

["]آه من زمن السكات تسمع و تسكت لحد الممات وتنسى الأصول وتنسى إللى فات وتفضل عينيك يا دوب رايحه جايه
مليانه اعتراض
لو يعود بيه الزمان كنت أنسى كتير كمان هو عيب فى الزمن ده إن الإنسان يبقى رحيم ولا الرحمة فى الزمن ده شئ مستحيل لما اشوف مآسى الناس بحس بدمار وعلى الأخص الصغار ببقى حاسه إنى عايزه آخد بأيد كل واحد وواحده فيهم ببقى حاسه إن الحزن جوه عنيهم مليهم بس مين هيحس بيهم أنا أم قلبى حاسس كل هم ليه نتوه عن الحقيقة دى السنين منا بريئه ليه الولاد ضاعوا من إيدينا من حياتنا الصعبه ولا من إهمالنا ليهم كانت زمان الأم ماليه كل البيت سعاده وبسعاده تصحى تبقى فى وسط عيالها وبعينيها شايفه حالهم راحوا فين جم منين كلوا ايه شربوا ايه وبقلبها الطيب كمان مليه كل البيت حنان كانوا حسين بحضن دافى وقلب مالى الكون أمان راح من زمان وتاه فى دنيا مليانه ماّسى وهى تايهه وسط الزحام دايره تدور على أكل الصغار[/size]